സൃഷ്ടി
വേദനയുടെ കടലിനു മീതെ
ചിറകില്ലാപ്പക്ഷി പറന്നുനീങ്ങുന്നു
നഷ്ടങ്ങളുടെ ഭൂഖണ്ഡത്തിലൂടെ
സങ്കല്‍പങ്ങള്‍ ഹിമാലയം കയറുമ്പോള്‍
ഹൃദയത്തില്‍ പെയ്തിറങ്ങുന്ന മഴ
ചപല ഭാവനയെ കുതിര്‍പ്പിക്കുന്നു
മുളയ്ക്കാതിരിക്കാനാവാത്ത പുറംചട്ട
വേനല്‍ ശുഷ്കിപ്പിച്ച മേനി
ഒരു പൂവായിരുന്നപ്പോള്‍
കാറ്റു വന്നു ചിരിപ്പിച്ചതെന്തിന്?
വെളിച്ചം പറഞ്ഞിരുന്നു
പ്രണയിക്കരുത്, പ്രണയിക്കരുത്
രാത്രി അവളുടെ കരവലയത്തിലാക്കി
യാമങ്ങളിലേറ്റി ചുംബിച്ചു
ബ്രാഹ്മമുഹൂര്‍ത്തത്തില്‍, താരകം
വന്നിറങ്ങുന്നതും കാത്തിരുന്നു.
സ്ഥിതി
എനിക്കു നീയും
നിനക്കു ഞാനും നഷ്ടപ്പെടുമ്പോള്‍
സഖീ, ഈ ലോകം എത്ര വിരസം.
ഞാന്‍ അക്ഷരങ്ങള്‍ നഷ്ടപ്പെട്ടവന്‍
കണ്ണീരിന്റെ ആഴവും
വേദനയുടെ വ്യാപ്തിയും
ജീവിതത്തെ തിക്തമാക്കുമ്പോള്‍
സ്നിഗ്‌ദ്ധമായ നിന്റെ സാമിപ്യം
ചുണ്ടുകളിലെ മന്ദഹാസം
വാക്കുകളിലെ തേന്മഴ
എനിക്കാശ്വാസം
ഇന്നു ഞാന്‍ എല്ലാം നഷ്ടപ്പെട്ടവന്‍.
സംഹാരം
ഇല്ലാതായിക്കൊണ്ടിരിക്കുന്ന ദ്വീപാണിത്
ഒരു പനയ്ക്കു നല്‍കാനാവുന്ന
തണല്‍ എത്ര മാത്രമാണെന്ന
തിരിച്ചറിവ് സംഭീതനാക്കുന്നു.
കന്നിയാത്രയില്‍
മനസ്സു നിറയെ മഹാവനമായിരുന്നു
പിന്നെ അത്തറിന്റെ മണവും
ഇപ്പോള്‍, മണല്‍ക്കാറ്റും
മാറാരോഗങ്ങളും കരുതല്‍ ശേഖരം
arabikkathayile paathiraavinte sugandham athrayume ullu...
ReplyDelete